Internet..

telewizja..

dzwonek do drzwi..

dzwoniący telefon..

wielkie łóżko..

tylko moja łazienka..

pusty dom..

Wszystko to wciąga i pomaga ale nie wiem czy to wszystko jest w stanie przekonać mnie do tego, że tu jest lepiej niż w mojej kochanej dziurze..

Tygodniowa przerwa spowodowana jedynie składaniem papierów i wypełnianiem formularzy..

decyzje, dużo decyzji, poważnych rozmów, trochę tęsknoty ale i zaparcia..

kiedy ta uparta Canada mówi mi, że teraz to ona mnie nie chce zbyt mocno ja tym bardziej chcę być tu gdzie jestem i gdzie mi dobrze..

Dziś rano kiedy w kapciach i spodniach od piżamy jadłam śniadanie na patio czułam się jakby to było właśnie to miejsce gdzie powinnam być, może i nie będzie łato, może i nawet bardzo trudno ale kto jak nie ja będzie urządzał pogawędki z panem zającem i wymieniał grillowane kiełbaski na ciasto przez płot..

Będąc jak to moja ciocia i Seweryn mówią na wygnaniu ostatnim czasem albo dalej od cywilizacji i bliżej nieba jak to twierdzę ja było dużo czasu na wszystko i najwięcej na pracę i wiem już, że..

lubię jak pachnie ciepłe mleko..

brzoskwinie..

i truskawki..

zapach trawy po burzy..

ten wiatr na kamieniach nad jeziorem,,

minę Anchela kiedy stara się wyraźnie mówić Karolcia..

i jego uśmiech kiedy widzi jak się denerwuję..

Marysię kiedy z uwagą obserwuje podrzucanie naleśników..

ptaki za oknem co ranek..

66 rowerów ustawionych jeden obok drugiego..

ciocię, która co wieczor mówi - Halo!

bagienną trawę i błoto nawet na czubku nosa..

porażkę wbiegającą tłumnie do jeziora..